Oscar Kneppers (50) uit Amsterdam is bijna 30 jaar met zijn vrouw Anoek en samen hebben ze twee kinderen. In 2010 heeft hij na een succesvolle carrière als founder & uitgever van Emerce en Bright TechMedia de start-up accelerator Rockstart opgericht. “Rockstart investeert in, huisvest, coacht en geeft heel veel liefde en goede koffie aan jonge bedrijven.”
Toen hij jong was muziek het enige waar hij mee bezig was; hij was groot fan van Queen en speelde als drummer in een band. Dat verdween meer naar de achtergrond toen hij zich op zijn carrière ging richten. Maar tegenwoordig heeft hij weer meer tijd voor muziek en dankzij zijn opgroeiende kinderen hoort hij het thuis weer de hele dag.
Dat muziek altijd een grote betekenis voor hem heeft gehad, blijkt niet alleen uit het feit dat hij zich erdoor liet inspireren bij het kiezen van de naam van zijn bedrijf, want “Start-ups zijn de rockbands in business”. Hij heeft er ook op emotioneel vlak altijd veel uitgehaald; “Ik merk dat wanneer ik met muziek bezig ben, dat het me heel diep raakt en dat het me kan dragen”. En er is één nummer dat dat op een wel heel bijzondere manier doet…
Welk nummer heeft en bijzondere match met jouw leven?
“Het nummer waar ik helemaal weg van ben en waarvan ik al heel vaak heb gezegd; ‘Als ik dood ben, moeten jullie dat maar op m’n begrafenis draaien’, is ‘Crossroads’ van Don McLean. Het nummer reist al mijn hele leven met me mee. Elke keer als ik het hoor als ik in een nieuwe fase zit, krijgt het een nieuwe betekenis.”
Op welke manier is het met je mee veranderd?
“Ik ben in 1966 geboren en ben de jongste van 7 kinderen. Ik denk dat ik dit nummer tussen m’n 5e en 12e ergens voor het eerst heb gehoord. Het doet me denken aan de jaren ’70; een druk huis, 7 kinderen, heel veel vrienden en vriendinnen. Ik heb het mijn hele jeugd gehoord en kreeg er altijd een prettig, huiselijk gevoel bij.
In 2002 ben ik pas voor het eerst echt naar het nummer gaan lúisteren. In die tijd was ik al 8 maanden aan het revalideren van een zwaar ongeluk. Vlak voor dat ongeluk had ik mijn eerste bedrijf verkocht. Ik zat op de toppen van mijn succes; ik was halverwege de 30 miljonair geworden, ik was gelukkig, alles was geweldig. En op de bewuste vrijdag van het ongeluk hadden we iets te vieren. Vanuit kantoor gingen we de kroeg in en daar dronken we veel te veel. En heel stom, ik ben op de fiets gestapt en tegen iemand aan gefietst. Ik viel en kwam met m’n hoofd op het Damrak terecht. Het was zo’n harde knal, dat ik met een slagaderlijke bloeding in coma in het ziekenhuis terecht kwam. Het was bijna voorbij.
Maar ik ben gered en toen ik dus aan het revalideren was, ging ik met mijn familie een weekend naar Limburg. Naar een prachtige plek. Daar had ik mijn koptelefoon op en kwam dit nummer voorbij. En ineens luisterde ik naar de tekst voor het eerst van m’n leven. In een periode waarin je zo kwetsbaar bent, komt alles extra hard binnen. Elke omhelzing, elk woord van liefde en alles dat emotioneel is, heeft een immense impact. Nu nog, als ik aan dat moment terugdenk en ik die tekst tot me door laat dringen raakt het me zo diep.
I’ve got nothing on my mind
Nothing to remember
Nothing to forget
And I’ve got nothing to regret
But I’m all tied up on the inside
No one knows quite what I’ve got
And I know that on the outside
What I used to be
I’m not
Anymore
Mijn God.. dat was een soort shock. Want ik had mezelf zien veranderen van een jonge dertiger op het hoogtepunt van zijn carrière; ik had alles, de wind zat mee en ineens was ik bijna uitgeschakeld. Alles was ineens zo klein, ik was zo kwetsbaar en had irrationele angsten. Op een gegeven moment durfde ik zelfs niet meer in een auto als ik geen ziekenhuis kon zien. Zo bang was ik voor de dood.
Hij zingt; ‘I’m all tied up on the inside’ en niemand weet eigenlijk wat er met mij aan de hand is. ‘And I know that on the outside’.. wat ik was, ben ik niet meer. Voor mij zat daar zo veel wijsheid in, want dat ervoer ik elke dag.
Vervolgens zegt hij;
You know I’ve heard about people like me,
But I never made the connection
They walk one road to set them free,
And find they’ve gone the wrong direction
But there’s no need for turning back
Cause all roads lead to where I stand
And I believe I’ll walk them all
No matter what I may have planned
Ik ga die wegen allemaal bewandelen, maar ik kom altijd uit op dit punt.
En dan komt een belangrijk moment in het liedje. Dan is hij niet meer aan het contempleren en over zichzelf aan het praten, maar dan ineens richt hij zich tot een ander;
Can you remember who I was?
Can you still feel it?
Can you find my pain?
Can you heal it?
Nou ja, dat vind ik zo dramatisch.. het is zo’n verklaring van kwetsbaarheid en liefde. Ik krijg het er helemaal warm van.
Dan gaat hij nog even door, dan gaat het echt naar een hoger punt en dan zegt hij;
Then lay your hands upon me now
And cast this darkness from my soul
You alone can light my way
You alone can make me whole
Once again
Wat een liefdesverklaring, ongelofelijk. Zo mooi. En dan gaat hij terug;
We’ve walked both sides of every street
Trough all kinds of windy weather,
But that was never our defeat
As long as we could walk together
So there’s no need for turning back
Cause all roads lead to where we stand
And I believe we’ll walk them all
No matter what we may have planned
Crossroads – Don McLean
Wat me nu zo raakt, is die zin waarin hij zegt ‘We lopen samen, jij bent eigenlijk de enige die mijn pijn kan verlichten’. Dat is iets waar ik nu in zit. Het is een heel moeilijke tijd waarin alles anders lijkt te zijn dan ik kende of wist. En meteen resoneert dit nummer weer.
Elke keer klopt de betekenis die ik er op dat moment aan geef. In het herstel van mijn ongeluk stond het voor eenzaamheid. Het werd weer heel anders toen ik iemand kende die depressief was en dat er in leek te herkennen. Dat gaf mij een soort behoefte om hem te helpen. Soms was het liefdesverdriet en nu is het dit.
Elke keer als ik echt geraakt ben en diepe emoties ervaar, past dit. Het is als een pleister op iedere wond.”
Gaat het nummer dan over jou als persoon?
“Ja, altijd. Ik ben gevoelig en kwetsbaar, maar ik ben niet bang. Ik heb ontzettend veel energie en dat is altijd een rare combinatie. Want dat betekent dat je altijd schade oploopt. Dat je altijd wel een scheur in je pak en een tand door je lip hebt, een gat in je hoofd. Het ongeluk is natuurlijk ook een heel pivotal moment in mijn leven geweest, dat is echt het bewijs dat ik zo leef. Heel hard en toen bijna dood.
Ik heb een soort maniakale drive om te starten zonder na te denken en gewoon te gaan. Heel hard te gaan. En pas als ik een kruispunt nader, denk ik ineens ‘Holy sh💩t, wat nu?’ Dus in mijn leven kom ik altijd kruispunten of crossroads tegen waarin ik ad hoc, zonder al te veel voorbereiding, keuzes moet maken. Ik kan heel goed beslissingen nemen, maar je laat altijd iets achter. Als je naar links gaat, dan ga je niet naar rechts. Als je rechtdoor gaat, laat je wat achter je. Dat betekent dat je ook in staat moet zijn afscheid te nemen. Dat je moet durven. Dat je moet kunnen loslaten. In mijn leven is dat een thema dat steeds terugkomt. En daarom is dit nummer eigenlijk het meest bijzondere nummer dat ik ken.
Dat is het verhaal van Crossroads. Jeetje, dat het me zo raakt! Gek he? Maar ja, dat is wat muziek doet.. en dat is zo mooi!”
En hoe helpt het je als je er nu naar luistert?
“Ik ben een type dat altijd zegt ‘Ik heb nergens last van, geen probleem. Of: het doet wel pijn, maar ik kan het dragen’. Dat klinkt leuk en stoer, maar het nadeel daarvan is dat je je heel moeilijk kan overgeven en alles in jezelf doet. Daardoor kan ik echt in stilte lijden. Dit nummer helpt om mijn emoties extra diep te voelen, om me te kunnen laten gaan. Elke keer dat ik het luister, brengt het zo’n verzachting.”
Zijn er specifieke momenten waarop je naar dit nummer luistert?
“Het is nooit dat ik denk, ik voel me X, ik ga het opzetten. Maar op de één of andere manier komt het altijd weer terug en dan luister ik het. Op momenten waarop ik dat type pijn, of verdriet of verlangen voel. Verlangen naar het doorleven van mijn verdriet of pijn.
Maar het kan ook zijn dat ik gewoon shuffle op mijn telefoon en het ineens tegenkom. Dan dient het zich aan en is er altijd wel iets waardoor het zo resoneert. Ik zal het nooit skippen, ik zal het altijd luisteren. Even in die ‘sacred space’ van dat verdriet.”
Zijn er mensen die je zou willen aanraden om dit nummer te luisteren?
“Donald Trump. Of iedereen die zich onkwetsbaar waant. Want als je erkent dat je kwetsbaar bent, voel je een connectie met iedereen. We zijn allemaal even kwetsbaar, we gaan allemaal dood, we voelen allemaal pijn, we hebben allemaal behoefte aan liefde, aan bevestiging en aan warmte. En we ervaren allemaal pijn bij groeien. Dus het besef en de erkenning dat je kwetsbaar bent, maken dat je open staat voor de kwetsbaarheid van een ander. En als je de kwetsbaarheid van een ander ziet en je weet dat je dat zelf ook bent, dan eer je die kwetsbaarheid.
Trump is een mooi voorbeeld van iemand die zich zo onkwetsbaar acht. Hij heeft natuurlijk ook een bepaalde rol en daar zal hij vast een mening over hebben. Maar waar het om gaat is dat je meer compassie zal hebben als je dit tot je door kan laten dringen. En compassie is toch wel de essentiële sociale factor. Je hoeft niet iemand te dragen en iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk, maar compassie voor een ander maakt dat je ruimte geeft aan een ander. Als er nou één ding nodig is op ’t moment, is dat het.”
Luister dit prachtige nummer 👇.
X Marjolijn
📸: Xaoux
Recent Comments