Hero van Family of the Year had ik denk ik zo’n 85x gehoord voordat het insloeg als een bom. Waar ik het eerst wel lekker in het gehoor vond liggen en het ‘een prima hitje van een typisch Amerikaans bandje’ vond, veranderde alles na het zien van de film Boyhood.

In Boyhood, een film met Patricia Arquette, Ellar Coltrane en Ethan Hawke, zie je het Amerikaanse jongetje Mason opgroeien. Bijzonder aan deze film is dat er 12 jaar over gedaan is om hem te maken; elke 6 jaar werd dezelfde cast weer opgetrommeld om een nieuwe fase in het leven van Mason op te nemen. Zo zie je hoe Mason voor het eerst een vrouw in lingerie ziet in de postordercatalogus van z’n moeder, word je meegenomen in de mishandeling van het hele gezin door de nieuwe vader des huizes en ben je getuige van Mason’s eerste grote liefde.

Mijn jeugd was een sprookje vergeleken bij de belevenissen van Mason. Ik kom uit een warm, stabiel gezin, waarin alles op rolletjes liep totdat in januari 2003 mijn smetvrije wereldje van de één op de andere dag volledig op z’n kop stond. Mijn vader was gediagnostiseerd met de k-ziekte en het zag er niet goed uit. Ineens was er geen ruimte meer voor zaken die de normale 17-jarige puber bezighoudt; geen kalverliefde, jeugdpuisjes of examenstress, maar uitzaaiingen, chemotherapie en child-parent support. Niet lekker tegen de gevestigde orde schoppen of grenzen verkennen, maar verstikkende loyaliteit.

Toen ik Boyhood in de bioscoop zag viel tijdens de laatste scene alles op z’n plek. Dit nummer werd voor altijd de soundtrack van mijn sprint naar volwassenheid.

Let me go
I don’t wanna be your hero
I don’t wanna be your big man
I just wanna fight with everyone else
Hero – Family of the Year

Meer muziek over volwassen worden

In de Soultunes van… Tom vertelt hij waarom Youth van Daughter zo goed bij hem past.