In ‘De soultunes van…’ delen we verhalen van mensen als jij en ik, die een liedje kennen dat zo goed bij hun leven past, dat het lijkt alsof het voor of over hen geschreven is. Deze week het bijzondere verhaal van Tom (33) uit Amsterdam met het nummer ‘Youth’ van Daughter. “Ik ben mezelf verloren in mijn jeugdigheid. Lange tijd kon ik niet bij mijn gevoel en was er vlakheid.”

Tegenwoordig is Tom coach, trainer en connector voor KULA (een community waarin corporates, creatieven en ondernemers verbonden worden). Maar boven alles is hij visie ontwikkelaar. Met zijn cliënten gaat hij in persoonlijke sessies op zoek naar hun drijfveren in het leven. “Vaak zeggen mensen dat ze geen visie hebben, maar dat is fundamenteel niet waar. Iedereen heeft een kijk op het leven. Het zijn heel bijzondere sessies om met mensen te onderzoeken waar ze van tot leven komen”. Op EenHeelLeven.nl deelt hij alles dat hem zélf inspireert.

Muziek is heel belangrijk voor Tom. Hij heeft eigenlijk altijd zin om muziek te luisteren en is groot fan van de ‘Golden Era of hiphop’; de jaren negentig waarin artiesten als Nas en Notorious B.I.G. hun iconische albums uitbrachten. Recentelijk luistert hij steeds meer naar dance, maar ook kan hij klassieke muziek van bijvoorbeeld Joep Beving erg waarderen. Toch is hij vooral een ‘tekstluisteraar’: “Ik hou van de vondsten van rijmschema’s, metaforen, verhalenvertellers. Dat vind ik heel tof aan lyrics.” Singer-songwriters als Bon Iver, Ben Howard, John Mayer draait hij dan ook graag op Spotify. Ook is Daughter een favoriete artiest en niet alleen vanwege de prachtige sferische sound…

Waarom is ‘Youth’ van Daughter zo’n bijzonder nummer voor jou?

“Begin 2014, net voordat ik uit een moeilijke periode kwam, hoorde ik ‘Youth’ voor het eerst. Het raakte me omdat het exact beschreef wat ik toen doormaakte. Het heeft een tijd geduurd voordat ik wist wat er precies met me aan de hand was, maar achteraf kan ik zeggen dat ik mezelf ben verloren in mijn jeugdigheid. Na lang zoeken bleek dat een lichamelijke depressie te heten. In sfeer en tekst geeft ‘Youth’ precies weer waar ik toen mee gestruggeld heb.”

Hoe zag je leven er toen uit?

“Ik zat in het derde jaar van mijn studie Psychologie en had mijn propedeuse nog niet gehaald. Ik woonde in een studentenhuis en was er vooral op gericht dat het allemaal ‘leuk’ moest zijn. Het was echt zo’n brak studentenhuis met vrienden die vooral bezig waren met drank, meisjes, uitgaan en grote verhalen vertellen. Ook had ik een baantje in een kroeg. Dat was mijn leven eigenlijk.

Mijn gevoeligheid en interesse in dingen waarvan ik dacht dat voor mijn omgeving niet per se heel cool waren, liet ik maar een beetje voor wat het was. Ik zat in een soort stroom; we gingen steeds meer uit en het werd elke keer meer. Maar iets in mij dacht ook; ‘Jezus, wanneer ga ik bijkomen?’ De balans was op een gegeven moment zoek bij mij.

Toen die extatische periode stopte, ik weer in de realiteit kwam en me realiseerde dat ik ook een studie en een ‘gewoon dagelijks leven’ had, was ik moe. Ik had de reserves van mijn reserves opgebruikt. Mijn lichaam is echt op slot gegaan, maar dat besefte ik me toen niet. Ik kwam mezelf tegen, maar wilde of kon dat niet zo voelen.

Daughter beschrijft deze periode voor mij in de volgende passage;

Shadows settle on the place, that you left
Our minds are troubled by the emptiness
Destroy the middle, it’s a waste of time
From the perfect start to the finish line

Ik herken hierin dat je hoofd ongemakkelijk wordt van ‘emptiness’ als je even alleen bent of helemaal niets doet.
Het midden, een ‘gewoon leven’ dat we soms misschien een burgerlijk of eenvoudig bestaan noemen, voelt als een ‘waste of time’.

We are the reckless,
We are the wild youth
Chasing visions of our futures
One day we’ll reveal the truth
That one will die before he gets there.

Deze passage vind ik ook spot on. Het doet me denken aan dat ik dacht dat alles mogelijk was. Een perfecte visie, ik dacht ‘het gaat allemaal goed komen met mijn carrière, mijn vrienden en alles is veelbelovend’.

And if you’re still bleeding, you’re the lucky ones
‘Cause most of our feelings, they are dead and they are gone
We’re setting fire to our insides for fun

Hierin laat ze de keerzijde van zo’n manier van leven heel duidelijk zien. Omdat je zo heftig leeft, heb je altijd weer iets nodig dat nóg heftiger is om nog te kunnen voelen. Maar op een gegeven moment kan dat gevoel ook dood worden, dan voel je helemaal niets meer. Dus als je bloedt en dat voelt, ben je één van de gelukkigen, want dan is er nog geen ‘emptiness’.

Collecting pictures from the flood that wrecked our home,
It was a flood that wrecked this…

Dit beschrijft een beetje hoe dat voelt denk ik. Dat iets je hélemaal overspoelt en dat je geen basis meer hebt. Maar dat ook niet wil erkennen. Dus dan maar weer ‘setting fire to our insides for fun’. Om maar niet de confrontatie met de realiteit aan te gaan dat je basis gewoon f🤐cked up is.

Ringing in my head, when you broke my chest.

Dit vind ik ook heel herkenbaar. Dat het een beetje kapot is in je lijf, in je buik of in je hart. Dat het nog blijft na ringen in je hoofd, maar dat wil je niet voelen. Dat wil je ook weer verdoven.

My eyes are damp from the words you left
Youth – Daughter

Mijn ogen werden ook een beetje nevelig. Omdat het te veel of te heftig was. En met uitgaan, of het ‘on fire zetten’ werd het weer wat helderder.”

Kon je in die periode wel nog studeren of werken?

“Mijn studie heb ik echt gehaald met nevelige ogen en een bewolkt hoofd, het was heel moeilijk om me te concentreren. In mijn eerste baan werkte ik 5 dagen en daar werd ik donker. Dus toen ben ik gestopt. In m’n tweede baan werkte ik 4 dagen en in m’n derde baan 3 dagen. Zo werd ik ook ondernemer, ik kon eigenlijk niet meer op een kantoor zitten, in die structuur, in dat stramien.

Het was heel lang onduidelijk wat ik nou precies had en om daar achter te komen heb ik heel veel mensen gesproken, boeken gelezen, initiatieven geprobeerd. Eerst werd de diagnose gesteld dat ik dysthymie had, een lichte vorm van depressie. Later werd gesproken over hoog sensitiviteit, maar pas toen ik bij een holistisch massage therapeut terechtkwam, herkende ik me volledig in het beeld. Zij noemde het een lichamelijke depressie.”

Wat is dat, een ‘lichamelijke depressie’?

“Lichamelijk was ik helemaal uitgeput. Geestelijk kon ik nog heel helder zijn, maar mijn lichaam was op. Het woord depressie betekent onderdrukking, ‘de-pressing’, het was iets fysieks dat niet meer doorstroomde. Ik bleef in mijn hoofd zitten en kon niet meer bij mijn gevoel komen. Er was continu een soort vlakheid.”

Hoe reageerde je omgeving hierop?

“Het was voor mijzelf dus lange tijd verwarrend wat er nou precies aan de hand was en het heeft ook even geduurd dat ik open kon zijn over de oorzaak, ik heb het lang weg gerelativeerd. En als je vaag bent over je klachten, krijg je dat ook terug in de reacties. Daarbij is het denk ik sowieso moeilijk te begrijpen wat het is als je het zelf niet ervaart.

Het ‘labelen’ van de situatie met dysthymie en hoog sensitiviteit hielp wel. Toen ik dat deelde met mijn ouders, mijn toenmalige vriendinnetje en vrienden werd dat wel heel serieus genomen. Dat had wel impact.

Mijn omgeving wilde me graag helpen, maar wist niet goed hoe. Ze voelden zich volgens mij vaak machteloos en het deed hen pijn om mij zo te zien.

Maar voor sommige mensen was het ook moeilijk te begrijpen. In die tijd werd weleens tegen me gezegd: ‘Je hoeft het toch niet zo zwaar te maken voor jezelf?’ Maar ik deed dat niet zelf, de druk of onderdrukking die de oorzaak was van deze situatie, was er gewoon.”

De druk van het hebben van een geslaagde jeugd?

“Ja, ik denk dat dat een beetje in onze maatschappij zit. Sommigen hebben daar geen last van en anderen zijn er wel gevoelig voor. Ik denk dat er niet voor niets zo veel burn-outs onder jonge mensen zijn.

‘De jeugd’ wordt zo veelbelovend neergezet, de jeugd daar moet het allemaal in gebeuren. Als je oud bent is het voorbij. En als je jeugd dan niet aan deze verwachtingen voldoet, wil je dat eigenlijk niet weten.

Wat ik ervan weet is dat de generatie van mijn ouders, dus ook misschien mijn ouders een beetje, zei ‘Je hebt alles’. Het was volledig uit liefde geboren, maar dat creëerde wel een druk. Oprecht, mijn ouders hebben mij alles gegeven, maar dat wil niet zeggen dat de realiteit niet soms ook weerbarstig is. Dat is wat mij betreft een relativering van wat de generatie boven ons heeft meegemaakt.”

Wat bedoel je daarmee?

“Elke generatie zegt tegen de generatie die erna komt ‘Wow, jullie hebben het goed, dat moet wel iets fijns worden’. Maar de generatie waartegen dat gezegd wordt, zit in hun eigen realiteit. Dus als ze het lastig hebben, dan hebben ze het lastig. Dan kan iemand anders zeggen ‘Maar het valt wel mee, want wij hadden het nog lastiger’. Maar dat is niet relevant voor die persoon die dat hoort. Soms ontstaan er zo oordelen over en weer.

Het zou mooi zijn als je dan de tijd kunt nemen om elkaar beter te begrijpen en uit de oordelen te stappen. Al is dat soms makkelijker gezegd dan gedaan. Daarom vind ik mijn werk als visie-ontwikkelaar zo gaaf. Omdat je helder maakt hoe jij zelf naar de wereld kijkt. Dan ontstaat er vaak ook weer meer interesse in hoe iemand anders die beleeft.”

Hoe ben je er uiteindelijk weer bovenop gekomen?

“Op een gegeven moment kwam ik bij Korrie, een holistisch massage therapeut, terecht en zij keek door middel van massage wat er met me gebeurde. Het bracht me weer in contact met mijn lichaam en dat deed me realiseren dat mijn lichaam eigenlijk al heel lang vast zat. Ze gaf bijvoorbeeld aandacht aan mijn buik en rug en die kwamen toen weer los. Voor het eerst in lange tijd kon ik weer ontspannen.

Korrie verwees me ook naar een mesoloog, Paul, die door middel van Chinese elektro fysiologie mijn energiebanen doormat. Hij kwam erachter dat mijn lever en galblaas niet meer goed functioneerden. Ook waren mijn darmen overprikkeld en daardoor verteerde ik mijn eten niet meer. Het was dus niet gek dat ik zo moe was, want ik haalde geen energie meer uit eten. Met een homeopathisch middel is mijn galblaas versterkt en ook heb ik mijn dieet aangepast. Toen kreeg ik vrij snel weer meer energie.

Mijn wereld ging weer open en Korrie en Paul hebben hier een essentiële rol in gespeeld. Alsof ik in een cocon had geleefd en nu weer contact kreeg met de wereld om me heen; zonder vertraging, of zonder dat het vertroebeld werd door heel veel gedachtes.”

Het klinkt wel als een behoorlijk heftige periode..

“Zeven jaar kon ik dus niet bij mijn gevoel en was er vlakheid. Het gekke aan vlakheid is dat het niet heftig is. Maar als ik mag kiezen heb ik wel liever heftigheid dan vlakheid. Net als in dit nummer, liever pijn en bloed dan vlakheid.
En dat is het mooie aan die periode, dat ik nu kan waarderen dat ik weer kan voelen. Dus ook de sh💩t. Daar ben ik nu super dankbaar voor. ‘Youth’ van Daughter herinnert me eraan hoe fijn ik die ‘echtheid’ vind.”

Wat doet ‘Youth’ nu met je als je er naar luistert?

“Als ik er nu naar luister krijg ik er nog steeds een goed gevoel van in mijn buik. Het is een gelaagd gevoel waar verdriet in zit, blijdschap en bewondering. En rauwheid. Ik vind het gaaf dat ze het gewoon zegt zoals het is.”

Lees hier de rest van de lyrics of luister het nummer 👇

📸: XaouX