Controle. Iets waar heel veel mensen – incluis moi – groot fan van zijn. Maar ook iets dat lang niet altijd haalbaar is. Soms loopt het anders dan je zou willen, hoe hard je ook je best doet om je doel te bereiken. Na het vallen gewoon weer opstaan, is mij altijd geleerd, maar zo ‘gewoon’ is dat niet altijd. En dat is volgens mij precies waar Do I Ever van Kensington over gaat.

Begin 2016 zag ’t leven er voor mij heel anders uit. Al een half jaar had ik besteed aan mijn start-up en dat had nog weinig resultaat opgeleverd. Ik was vol overgave de tech wereld ingedoken, liep allerlei netwerkborrels af maar kreeg veel ongezouten kritiek op mijn manier van werken en kwam (voor mijn gevoel) geen stap dichter bij het vinden van een co-founder. Ook probeerde ik al weken afspraken te plannen met mensen uit de muziekindustrie om mijn ideeën te toetsen en zij wilden het allemaal ‘over de Kerst heen tillen’ (werd ik hier nou geditched?). Mijn computer was gecrasht en ik had mezelf totaal blindgestaard op het concept. Daarbij kwam de bodem van mijn spaarpot in zicht en hoorde ik niets meer van de partij met wie ik in onderhandeling was over een freelance opdracht (crap.. had ik dit nou verpest?).

Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, zette de jongen op wie ik heel erg verliefd was een punt achter een fantastische tijd en waren mijn vrienden met z’n allen naar Brazilië vertrokken om daar de feestdagen te vieren. Ik had nergens controle over en alles waar ik me de afgelopen maanden keihard voor had ingezet, leek compleet in het water te vallen. Boehoe!

Nou moet je weten dat opgeven niet in mijn aard zit. En dan ook echt niet. Ik heb meer discipline dan me soms lief is en het is mijn eer te na om de handdoek in de ring te gooien. Maar nu twijfelde ik aan mezelf; voor mijn gevoel was ik al zo vaak op m’n bek gegaan, weer opgestaan en lukte het allemaal nog stééds niet! Ik had niet verwacht dat het starten van mijn eigen business gemakkelijk zou worden, maar is doorgaan nog wel de beste optie als je totaal van je stuk gebracht en gewoon heel erg moe bent? Waar ben je dan helemaal mee bezig? Moet je niet gewoon even alle sh💩t toelaten en vertrouwen op een goede afloop?

I let it throw me off my feet
I let it put me on my knees
What do I know?
I ought to grow
But do I ever?

I let it
Take away all I could be
Take all the best of me
Away with it
Do I Ever – Kensington

En dat heb ik voor de verandering dan maar eens gedaan. Ik heb mijn levenloze laptop twee weken gelaten voor wat hij was en ben me gaan storten op het Kerstdiner, filmpjes pakken met vriendinnen, uitwaaien op het strand met m’n moeder en heb vooral niet over de toekomst nagedacht. Ik voelde me een opgever en een sukkel (hoeveel lessen heeft een mens nodig?). Maar was ik dat ook wel echt?

Nu, bijna een jaar later, heb ik twee fantastische, super gekwalificeerde co-founders gevonden, hebben de positieve gesprekken met de profs uit de muziekindustrie mijn ideeën bevestigd, is het concept verder uitgewerkt en wordt er as we speak gebouwd aan een eerste prototype. Ik heb verschillende super leuke freelance opdrachten in de entertainment achter de rug én heb een bloedmooie crash-vrije laptop. Gelukkig zijn ook mijn vrienden weer teruggekeerd uit Brazilië en is mijn vertrouwen in de liefde helemaal hersteld.

De moraal van dit verhaal; soms heb je gewoon niet alles in de hand en hóeft dat ook helemaal niet. Gewoon lekker laten gaan, die controle krijg je ooit vanzelf wel weer te pakken.

Ik ben, zoals je wel zult begrijpen, helemaal weg van deze eerste single van het album Control. En dit album bevat nog veel meer pareltjes die ook binnen dit (voor veel mensen) super relevante thema passen! Als Kensington Do I Ever vanavond speelt in de Ziggo Dome, durf ik wel met een glimlach terug te kijken naar dat hoopje ellende onder de Kerstboom; die balans tussen het hebben en verliezen van controle heeft eigenlijk ook wel z’n charme.. Lang leve het avontuur!

Meer Kensington?

Benieuwd naar de rest van de lyrics? Je leest ze hier.